De last van de afkeuring
Een van mijn studiegenoten wilde in een confrontatie duidelijk krijgen waar haar boosheid op mij vandaan kwam.
‘We zaten tegenover elkaar op de grond in het midden van de groep.
De opdracht was om op onze handen zittend, wat er ook gebeurde, elkaar aan te blijven kijken.
Ik was bang in deze situatie waarin het moeilijk was om iets te verbergen. Tegelijkertijd wist ik ook dat ik dat niet meer wilde.
Terwijl ik de vrouw bleef aankijken, zette ik de stap in het onzekere en liet de angst voor afkeuring toe.
Ik trilde over mijn hele lichaam maar zonder het gevoel te hebben mezelf te verliezen. Ik wist zeker dat ik dit krampachtige niet meer wilde. Ik wilde het loslaten; dat was de drijvende kracht, de motivatie.
Toen het trillen stopte voelde ik rust. Direct daarop gevolgd door het gevoel van gekwetst te zijn en verdriet.
Zittend op mijn handen bleef ik de vrouw aankijken ook toen ik huilde, snikkend en zonder me in te houden.
Ik doorbrak de last van de afkeuring en voelde een toenemende kracht om te laten zien: ik hoef niets voor te stellen, ik hoef me niet te verbergen, nee, dit ben ik.,
Ik zag haar ongeduld toen ik niet direct haar geopende handen pakte, wilde niet meegaan in haar verwachting maar met mijn aandacht blijven bij wat ik voelde. Want wat ik werkelijk voelde was wantrouwen. Ook dat gevoel wilde ik niet ontkennen maar toelaten.
Toen, na die volledige erkenning, het wantrouwen verdween, voelde ik een milde warmte.
En plotseling loste alle spanning op naar een totale bevrijding waarin liefde en mededogen mij vederlicht omarmden.
Die liefde pakte mijn hand en streelde de wang van de vrouw tegenover mij. Ik zag haar angst en schrik toen ze mijn hand wegduwde en opstond, vasthoudend aan haar poging tot controle.
Verwonderd constateerde ik dat ik me niet afgewezen voelde. Ik bleef zitten vol liefde, blijheid en verrassing.
Op dat moment wist ik dat dit DE liefde was en dat ik die kon geven zonder iets terug te verlangen’.
Anja Oldegberts.